اشعار

هفده ماه ربیع هست و مدینه غرق نور است           بهر میلاد پیمبر شهر در شادی وشور است

بیت مولا حضرت باقر چراغان است زین رو           همزمان از بهر میلادی دگر غرق سرور است

حق عطا کرده پسر بر پنجمین ماه ولایت           وز طلوع ماه رویش آسمانها غرق نوراست

نام او جعفر بود کز سوی پیغمبر رسیده           صادق است و با وجودش، صدق در اوج ظهور است

او اباعبدالله وفاضل، لسان الحق و صابر           عالم آل محمد بوده مولایی فکور است

دین جـدش را کـنـد احـیـا با عـلم الهـی           با تلاشش شبهه‌ها از پیکر اسلام دور است

عالمان گردند جمله وامدار علم صادق           دشمن دین روبرویش جاهلی ناشی وکور است

شیعه را از بعد مولا، جعفری مذهب شمارند           این لقب هر شیعه‌ای را علت فخر وغرور است

روز عید است و ز مهدی عیدی خود را طلب کن           عیدی ما شیعبان تعجیل در وقت ظهور است

مـی‌آیـد از مـدیـنـه بـوی گـل شـقـایـق            در گـلـشـن ولایـت آمـد امــام صـادق

سـاقی ز ره رسـیـده با سـاغـر ولایت            آمد رئـیـس مـذهـب در سنگـر ولایت

در بـزم بـاده‌نـوشـان دلـدار دلـبـر آمد            بـنــیـانـگـزار فــقـه آل پـیـمــبــر آمــد

شهـر مـدیـنـه شادان از نغـمـه منـادی            بـاشـد ربـیـع الاول مـاه بـهــار شـادی

در کوچه کوچه دل پیچیده عطر بویش            چشم عروس زهرا روشن شده به رویش

ای روح صداقت از دم تو            ای گـوهـر عـلـم از یـم تـو

زیـبـنـدۀ توست نام صـادق            الحـق که تویی امام صادق

بر هر سخـنت ارادت عـلم            در هر نـفـست ولادت علم

مـیـلاد تـو ای ولیّ سـرمـد            شــد روز ولادت مـحــمــد

در هــفـدهــم ربـیــع الاول            شد نور تو بر زمین محوّل

از صـبـح ازل امـام عـلمی            تـا شـام ابــد تـمـام عـلـمـی

دانش ز دم تو راست قامت            اسـتـاد عــلـوم تـا قــیـامـت

قـرآن به دم تو خو گـرفـته            ایـمـان ز تـو آبـرو گـرفـته

با نطـق تو زنـده تا قـیامت            تـوحـید و نـبـوت و امامت

ای در دهـنت زبـان قـرآن            قرآن همه جان، تو جان قرآن

روید چو به بوستان شقایق            از لـعـل لـبـت دُر حـقـایـق

وصف تو هماره بر لب ماست            راه و روش تو مکتب ماست

با تو همه جا مدینـۀ ماست            این گفت تو نقش سینۀ ماست:

هرکه شمرد سبک صلاتش            فــردا نـبــود ره نـجــاتـش

دور است ز خط طاعت ما            بـر او نـرسـد شـفـاعـت ما

تو مـخـزن عـلم کـبـریـایی            تـو وارث خـتم الا نـبـیایی

حق را نفس تو نوشخند است            قرآن به دمت نیازمند است

قـرآن کـه دُر کـلام سـفـتـه            با نطق تو حرف خویش گفته

هـر آیـه کـه جـبـرئـیل آرد            بی نـطـق شـما زبـان ندارد

او راه و شـما چراغ راهید            ناگـفـته و گـفته را گـواهید

تو بر تن پـاک عـلم، جانی            اسـتــاد مـفـضّـل و ابــانـی

دانشـگـه نـور حـق، پیامت            صدها چو زُراره و هشامت

دارند جهـانـیـان بـصـیرت            از مؤمن طاق و بوبصیرت

ای زنـدگـی‌ام هـدایـت تــو            دیـن و دل مـن ولایـت تـو

مـهـر تو هـمه عـقـیـدۀ من            مشـی تو مـرام و ایـدۀ مـن

روزی که گِل مرا سرشتند            بر لوح دلـم خطی نوشـتـند

این خط نـوشته را بخوانید            من جـعـفـریـم هـمه بـدانـید

دلـبـاخـتـه‌ای ز اهـل بـیـتـم            خـاک ره عـبدی و کُـمـیـتم

فـــریـــاد دوازده امـــامـــم            نور است به هر دلی کلامم

باشد که به خـاک پای میثم            “مـیـثم” بـشود فـدای مـیـثم

به هر کرانه سر زده روشنی صبح امید            باد بهار عاشقان، به جانب چمن وزید

ز مشرق طلوع نور، صبا رسد به صد نوید            به گوشۀ بنفشه زار، یک گل تک دانه دمید

گلی که چشم دو جهان، شبیه او دگر ندید

ز آسمان ز کهکشان، زمزمه می‌رسد به گوش            کسی به جمع قدسیان، نمانده ساکن و خموش

عیان شده ز بی نشان، نشان جنبش و خروش            داده سبو بر همگان، ساقی مستِ مِی فروش

هر که در این دایره بود، کوثر ناب سرکشید

میان باغ و گلسِتان، گل یگانه می‌رسد            نور زمین و آسمان، در این میانه می‌رسد

در شب تار اختران، ماه زمانه می‌رسد            عشق از آن سوی جهان، بدین بهانه می‌رسد

که در طریق دلبری، دلبر دلبران رسید

کسی که شد ز غمزه‌اش، طریق دلبری تمام            همان که جمع انبیاء به حضرتش دهد سلام

هم او که چشم مست او، ربوده دل ز خاص و عام            در شب میلاد نبی، ز بیت پنجمین امام

جلوه نموده عالمی، که عالمش شده مرید

خدا نموده در رُخش، تجـلی دوباره‌ای            هر دو جهان به امر او، به غمزه و اشاره‌ای

که دم به دم ز روی او، به خود کند نظاره‌ای            عصمت و نور هشتمین، یا ششمین ستاره‌ای

که در سپهر سروری، خدای عشق برگزید

بگو یا یاس و نسترن، عطر شقایق آمده            ز رحمت و لطف خدا، هرآن چه لایق آمده

به جسم بی روح زمان، جان خلایق آمده            ز نسل پاک فاطمه، حضرت صادق آمده

خدا کسی به صدق او، به خلقتش نیافرید

راستی از صداقتش، کرم رهین منتش            نم نم باران وجود، بارش ابر رحمتش

سخاوت و بخشش و جود، سائل یک کرامتش            خلـقت کل مـاسـوا، به خـاطر ولایتـش

تمام آفـریـنـش از، محـبـتـش شده پـدید

مست شود حور و ملک، ز نغمه‌های یاربش            درس ولایت است و عشق، زمزمه‌های مکتبش

اختر و ماه و کهکشان، چراغ کوچک شبش            هم او که ذکر فاطمه، بوده دمادم به لبش

بدین جهت از دو لبش، کوثر ناب می‌چکید

به پیش نور روی او، شرم نموده مهر و مه            به پای درس و بحث او، خیل ملک چو طفل ره

یکسره یغما ببرد، دل به دو چشمان سیه            مرید مکتبش دگر، نمی رود سمت گنه

سوی گناه کی رَوَد، آن که محبتش چشید

ز چشم مشکین و لبش، ز ابروی کمان مگو            برای سجده پیش او، ز اهل آسمان مگو

ز مستی زیارتش، به جمع قدسیان مگو            که گفتی نباشد آن، چه عشق شد نهان، مگو

اگر خدا جلوه کند، چگونه شرح می‌دهید

هرکه به درگه‌ش رسد، شود همه دست نیاز            به موسم ولادتش، خدا به او نموده راز

به پیشگاه حق خودش، لب به نیاز کرده باز            به لحظه شهادتش، کند سفارش به نماز

به رسم عشق جان دهید، تا که ولایتش خرید

مـاه ربـیـع آمـد و فـصـل بـهـار شـد            بلبل ترانه خوان به سر شاخسار شد

آثـار وجـد در هـمه جـا آشـکـار شـد            سیمرغ بخت با دل شـوریـده یار شد

روشن همه جهان شده زانوار سرمدی

پُـر گـشته کـائـنات ز عـطر محـمدی

خـورشید حُـسن از افـق دلـبری دمید            فصل خزان گذشت و بهاری دگر رسید

جـان فـسرده بـاده جـانـانه سـرکـشید            بی‌مـایه نـاز یار گـرانمـایه را خـرید

آنشب کسی ز کوچه دلها عبور کرد

کز مقدمش زمین و زمان غرق نور کرد

گر شیعه بر تمام خلایق سرآمد است            یا روز حشر شامل الطاف سرمد است

سوی بهشت یکسره در رفت و آمد است            این اعـتـبـار از کـرم آل احـمـد است

شکر خـدا که جـمله مسلـمان احمدیم

دلـــدادگــان صــادق آل مـحــمــدیــم

شبِ میـلادِ و بر بـرگِ شقـایـق            نـوشـته نـام زیـبـای تو صـادق

رئــیـس مـذهـب پــاکِ تــشـیّـع            تو بر دل آشـنا کـردی حـقـایـق

در آن گـمـراهیِ سخـتِ زمـانه            ز تو تـفـسیـر شد قـرآن نـاطـق

اگر اکنون علی را دوست داریم            همه از زحـمـتت گـردیده لایق

به هر بـزم سؤالِ فـقـه و علمی            ز پاسخ‌های خود گشتی تو فائق

اگـر ای پــاسـدار دیـن نـبـودی            کجا بود این همه عشق و علایق

بدان تا حـشر ای شیـخ الائـمّـه            بـوَد مـدیـون درسِ تـو خـلایـق

گل بپاشـید که عید آمده است            شیعـیان عید سعـید آمده است

عشق در سینه پدید آمده است            نـور خـلاق مجـیـد آمده است

ز عـنـایـات خـداونـد غـفــور            شهر یثرب شده در هاله نور

بـاقـر حـلـم پیـمـبـر مـسـرور            خانه‌اش به بود از وادی طور

هــفـده مـاه ربــیـع الـمـولــود            نـیّـر بـرج ولا چـهـره گـشود

غـم ز دلهای مـحـبّـان بربـود            وجد و شادی به دل ما افزود

گـلـی از گـلـشن طاها بـدمـید            که شـمـیـمش به دل ما بوزید

مذهب شیعه از او گشته پدید            پـرده جـهـل و ضلالت بدرید

واژه‌ها در هـیجـانـنـد که سجّـاده شوند            پیـشِ پـاهـای تو ای آیـنـه افـتـاده شوند

شـاعـران آمـده‌انـد تا به نـوایی بـرسـند            رخـصتی گر بـدهی با قـلـم آماده شوند

باز کن میـکـده را ای پـسرِ خـون خـدا            شیعـیان آمـده‌اند تا که پُر از باده شوند

جلوه‌ای کن که ببـیـنـند تو را اهلِ هنر            روی تو دیـده و کُـلاً همه دلـداده شوند

حضرت عشق امامِ شـشمـین نورِ خـدا

جـلـوه‌ای کن که بـتـابـی به دلِ آیـنـه‌ها

آمدی جهـلِ بـشر بلکه سـرافکـنده شود            آمـدی با نَـفَـسـت دینِ نـبـی زنـده شـود

آمدی ای پسرِ حضرتِ باقـر گلِ عشق            با شـکـوفایی تو عـطـر پـراکـنـده شود

آمدی شمسِ ولایت که به یک طُرفه نگاه            نـورِ تو در دلِ هر شیـفـتـه تابـنده شود

آمـدی تا که تـلاشی بـکـنـی بـهـرِ خـدا            لبِ پیـغـمبـرِ اسـلام پُـر از خـنـده شود

صـادق آل محـمّـد قـدمت بر سرِ چـشم

بنویس اسم مرا که قـلمت بر سرِ چـشم

چه هیاهوی عجیبی‌ست در این مکتبِ عشق            سر زدی از افقِ دین و شدی کوکبِ عشق

عـلمِ تو عـلمِ لدّنی ست نه از علم زمین            زان سبب شعله‌وری شعله‌کِشی از تبِ عشق

سخنانِ تو همه خطبۀ مولاست وَ یا ختمِ رسل            سخنی تازه بگو با منِ افتاده ز پا از لبِ عشق

آمـدم تا بـنـشـیـنـم ز تـو سـیـراب شـوم            کی به گوشم برسد از دهنت مطلبِ عشق

عشق را مکـتبت آموخـته با شورِ کلام

پُر کن این جامِ تهی را که شوم مستِ مدام

ببـرم شهـرِ مـدیـنـه که بـبـیـنـم حـرمت            نکـند بـاز که محـروم شـوم از کـرمت

مرقدِ خاکی تو می‌کُـشدم حضرت نور            قــدمـی رنـجـه بـفـرمـا بـفـدای قـدمـت

جای تو در دلِ شیعه‌ست خدا داند و بس            که بر افراشته است تا به قیامت علمت

دِینِ تو دِینِ بزرگی‌ست روی گردنِ ما            زندگی کردن خوب است ز انفاسِ دمت

هرکه هستیم در این عرصه اگر که پستیم

صـادق آل محـمـد به شـما دل بـسـتـیـم

امشب که شب خجسته دلبری است            دلها زغم وغصه و ماتم بری است

شـاد اسـت دل آل مــحــمــد، زیـرا            میـلاد رئـیس مذهب جعـفری است

********************

امشب که سرود عشق زیب لب ماست            میلاد رئیس مکتب و مذهب ماست

دراین شب و روز غـرق نـور امید            ذکر صلوات ذکر روز وشب ماست

********************

آنـان كه شـكـوه در حـقـایـق دیـدند            گل را ورقی ز حُـسـن خالـق دیدند
پُـر نــورتــریـن ســتــارۀ دنــیـا را            در آیــنــۀ امـــام صـــادق دیــدنــد
********************
جـهـل بـشـر از دانش تو كاسته شد            آئـیـنـه عــلـم از تـو پـیـراسـتـه شـد
از گـلشن وحی بس كه گُل پاشیدی            گـلـزار عــلـوم از تـو آراسـتـه شـد
********************
خواهی به حضور دوست لایق باشیم             باید که به راه عـشق عاشق باشیم
 بـا پــیــروی از راه امــام صـادق            ای شـیـعـه بیا مـُـحب صادق باشیم

********************

بـر اهـل ولا مــژدۀ ســرمـــد آمــد            بر قـلـب جـهـان شـادی بـی‌حـد آمد

آمـد به جـهـان نـور دل بـاقـر عـلـم            شـــشــم ولــی آل مــحــمــــد آمـــد

پیشوای شیعیان مولا امامِ صادق است            میوۀ جانِ پیـمـبر نورِ پاکِ خالـق است
آفتابِ رحمت و قرآنِ حَی و ناطق است            ششمین نورِ هدایت از تبارِ عاشق است

هفـدهِ مـاهِ ربـیـعُ الاول آمـد مـاهِ عـشق
تا برای شیعیان روشن نماید راهِ عشق
صادقِ آلِ عبا از گـلشنِ پیـغـمبر است            او رئیسِ مذهبِ ما شیعیانِ حیدر است
تارِ موی او زمین و آسمان را لنگر است            چشمهایش چشمه چشمه معرفت از کوثر است
عالمِ هـستی همه در حـلـقـۀ تـسـلـیمِ او
خضر و داوود و سلیمان آمده تعظیمِ او
بَه چه زیبنده قدم بود و چه فرخنده سحر            شد فروزان از وجودش شمس و ناهید و قمر
می‌دهد روح الامین از عرشِ اعلا این خبر            میـوۀ بـاغِ عـلـی و فـاطـمـه آمـد ثـمـر
شب شبِ عشق و شبِ وجد و شبِ شور و شعَف
آمده تندیسِ رحمت صاحبِ مَجد و شرف
صادق آن گنجینۀ نور و علومش بی‌شمار            او سفیرِ راسـتـینِ حضرتِ پـروردگار
با شکوهِ مذهبش بخشیده بر ما اعـتبار            مکـتبِ او پـایـدار و شیعـۀ او رستگار
مژده مژده که امام نور و رحمت آمده
از دمِ جان پرورِ او خیر و برکت آمده
بال گسترده ملائک گشته فرش راهِ او            خیره مانده چشم خورشید از جمالِ ماهِ او
یوسف و عیسی و موسی هر قدم همراهِ او            روضۀ رضوانِ جدش شد نیایشگاهِ او
آمده در محضرش ارض و سما سر بر سلام
نیـمۀ مـاه است ولیکـن آمده مـاهِ تـمـام
سینه‌اش دانشگهِ فِقه و اصول معـرفت            شیعه دارد از وجـود مکـتبِ او منزلت
مقدمش بر عاشقان فرخندگی و میمنت            عقل ها سرگشته‌اند از این مقام و منقبت
عطرِ جانبخشِ نگاهش طعمِ قرآن می‌دهد
هر دمش بر روح و جانِ عاشقان جان می‌دهد
ای چراغِ دانِـشَت رخـشنده‌تر از آفتاب            وارثِ عـلمِ نـبـیـیـن مـعـنیِ اُمّ الکـتـاب
ای زلالِ پـاکیِ انـدیـشه‌ات اسـلامِ ناب            دادخواهِ شیعیان در عرصۀ روزِ حساب
با طلوعِ تو چه زیبا عِطر اَفشان شد زمین
روزِ میلادِ تو با میلادِ جدت شد قرین!

به زمسـتـان دلم فـصل بـهـار آمـده باز            به پریـشـانی من روحِ قـرار آمـده بـاز

به هـوای نـفـسـم نـفـحـۀ یـار آمـده بـاز            به سرِ دادن جـان دار و نـدار آمده باز

به شب غـمـزدگـان بـاز سـحـر می‌آیـد

روشـنـی بـخـش دل اهـل نـظـر می‌آیـد

کیست این دلشده‌ای کز همگان دل بِبَرَد            کشتی خـسـتۀ دل را سوی ساحـل بِبَرَد

کیست این کعبۀ منظور که حاصل بِبَرَد            او که رونق ز دو صد دلبر کامل بِبَرَد

او خود حضرت عشق است و ز خالق آید

فجـر روشنگر حق حضرت صادق آید

او که طاها بـرسـد بر سر استـقـبـالـش            او کـه گـردیـده خـدایی هـمـۀ احوالـش

او که عشق است همیشه همه جا دنبالش            او که شد مـحـورِ توحـیدِ خلایق خالش

جلوۀ کاملی از صدق و صفا آمده است

مظـهـر تـام خـدا جانـب مـا آمـده اسـت

باز کـن دیـدۀ دل پـنـجـره‌هـا را بـگـشا            نام او نـغـمه کن و حـنجـره‌ها را بگشا

ساقـیـا جـام مـیِ خـاطـره‌هـا را بـگـشـا            مِی بزن صفحه‌ای از منظره‌ها را بگشا

تا ببینی که خـدای ازلی جلـوه گر است

همۀ هیبت زهرا و علی جلوه گر است

یک مدیـنـه دلِ سرمست به سویش آیند            یک جهـان دیـدۀ دربست به کویش آیند

هر چه میخـانه پیِ جام و سـبویش آیند            قدسیـان هـم ز پی آب وضـویـش آیـنـد

در نمازش خم محراب به پایش خم شد

مست ذکر دو لبـش اهل همه عـالـم شد

کیست که دلـشـدۀ این مـه جـانـانـه نشد            کیست که جان به رهش بر سر شکرانه نشد

کیست که از سخنش یکسره مستانه نشد            از حدیث لـب او عـاشـق و دیـوانه نشد

عاشقی جرعه‌ای از چشمۀ شیدایی اوست

همه ذرّات جهـان والـۀ زیـبـایی اوست

تو همانی که خدا عشق تو را واجب کرد            دین مـا مِـهـر عـلـی بن ابـیـطـالب کرد

مهر رخسار تو را بر همگان غالب کرد            قلب ما را ز پی وصل رخت طالب کرد

بـه لـبـم نــغــمـۀ دلــداری دلــبــر دارم

مهر تو مذهب عشقی است که باور دارم

هستی‌ام را به سر عشق رخت بگـذارم            از همه غـیـر تو ای وجه خـدا بـیزارم

نه من از خاک ره تو سر خود بر دارم            نه تو یک لحـظه رهایم کنی ای دلدارم

تو که دست همه را وقت عطا می‌گیری

عاقبت روز جـزا دست مـرا می‌گـیری

سـائـل کـوی تـوأم مـیـل زیــارت دارم            بر سـر سیـنـه بـبـین دست ارادت دارم

از غریبی تو ای دوست چه محنت دارم            به دلم داغ دل از این همه غربت دارم

از غـریـبـیِ مـزارت به خـدا دلـگـیـرم

آخر از غـربت دیـوار بـقـیع می‌مـیـرم

اى نـفـس صبحـدم! دعاى که دارى؟            بوى خدا مى‌‏دهى، صفاى که دارى؟

عطر بهشتى، ز خاک پاى که دارى؟            مژده چه آوردى و بـراى که دارى؟

تا بفـشانـیم جان، تو را به خوش آمد

مـاه ربـیـع است و نـوبـهـار کـرامت            مـاه شـکـوفـایـى کـمـال و شـهـامـت

در تن هـسـتى دمـیـد، روح سـلامت            از بــرکـات طـلــوع، روز امــامـت‏

بـاز گـشــودنـد بـاب لـطـف مــجــدّد

صبح دلان صبح صادق است ببیـنید            باغ بهـشت از شـقـایق است بـبـیـنـید

جـلـوهٔ رب‌الـمـشـارق است بـبـیـنـیـد            روز تـجـلّاى خـالـق اسـت بـبـیـنـیـد

وز رخ زیباى جـعـفـر بن محـمـد...

نـــور ولایـت دمــیــده از نــظــر او            چـشـمـهٔ کـوثـر رهـیـن چـشم تـر او

بـاقـر دریـاى عـلـم و دیـن، پــدر او            هــم پــدر او امــام و هــم پــســر او

نـور دل حـیـدر است و وارث احـمد

نهضت عـلمى که آن امـام به‌ پا کرد            کارى چـون خـون سـیـد الشـهدا کرد

از سر اسـلام دست فـتـنـه جـدا کـرد            آنچه رسالت به عهـده داشت ادا کرد

شاهد حُـسن ازل نـشـسـت به مـسـنـد

گر همه عـالـم قـلـم به دست بـرآرنـد            تا بـه قـیـامـت مـدیـح او، بـنـگـارنـد

یک ز هزاران فـضیـلـتـش نشـمارند            آن که به شاگردی‌اش چهار هـزارند

جمله به فـقه و کلام و فلـسـفه، ارشد

ز آن همه یک چند چهره‌‏هاى درخشان            عــالــم و آگــاه در مــعــارف قــرآن

مؤمن طاق و هـشـام و جـابـر حـیّان            زادهٔ مـسلم، دگر مفـضّل و صـفـوان

کان همه بودند چون زُراره سـرآمـد

من که به لـب، نغـمـهٔ ثـنـاى تو دارم            هر چه که دارم من از عطاى تو دارم

دسـت بـه زنـجــیـرهٔ ولاى تــو دارم            پاى بـه زنـجـیـرم و هـواى تـو دارم

دست برون آور و بگـیـر مـرا یَـد...

مدینه بود غـرق شـادیِ مـیـلاد پیغـمـبر            تولد یافت در آن یک پیـمـبرزادۀ دیگـر
قرین شد روز میلاد رسول الله با صادق            یکی بنیانگذار و دیگری بر دینش، احیاگر

بپا جشنی شده در بیت مولا حضرت باقر            به شادی او گرفته تازه مولود خودش در بر
امام پنجمین بوسید روی جانـشـیـنش را            و بر روی پدر کرده تبسم حضرت جعفر
بیامد صادق آل رسـول و عـالـم دیـنـش            که باشد در زمانش بهر دین مصطفی زیور
بیامد آنکه شیعه مفـتخر بر نام او گردد            رییس مذهب شیعه، امامت را ششم گوهر
بدستش تـربیت یابد شـاگـردان بی‌مانـند            شود شـیخ الائـمه بین اولاد بـنی حـیـدر
بگو صد مرحبا بر او به روز خوب میلادش            که شادی مضاعف دارد اینجا حضرت کوثر
روانه مرغ دل را سوی قبر بی‌چراغش کن            چراغ دل بیفروزان، ببر هم عود وهم عنبر
بخواه از جد او نابودی وهّابی و تکـفـیر            اگر افتاد چشمت بر نمای گـنبد اخـضر

وقتی که میلادت مُـقارِن با پیـمـبر شد            یعنی که بخت و طالع ات زیبا مقدّر شد
خوش آمـدی ای گـلـشنِ زیـبا نگـارِ ما            دنـیا ز نـورِ تـو وُ جَـدِ تـو مـنـوّر شـد

با دسته گل‌های پُرِ از نیلـوفـر و یاسی            میلادِ مسـعـودِ تـو با خـاتـم بـرابـر شد
امشب که بزمِ عاشقان در اوج شادی است            آری که غرقِ شور و شادی قلبِ کوثر شد
دل می‌شود شیدا به عشق فجرت ای صادق            آن روز که زیباییِ حُسنت مُـصوّر شد
آئینۀ چـشمانِ تو هم رنگِ بـاران است            امشب میِ میخـانه‌ها لـبریزِ ساغـر شد
رازِ فلق در آسمانِ روشنت جاری‌ست            بستانِ زهرا از گُـلِ جانت معـطّـر شد
قلبِ جهان امشب چه زیبا می‌تراود در            صبحی که از شوقِ سرشکِ مژه‌ات تر شد
شوریست در لبخندِ تو از جـنسِ آئـینه            در خانۀ باقر پُر از صد عود و عنبر شد
دشت و بیابان‌ها و دریـاها به شوقِ تو            لبریزِ شور و شادیِ جانانه یکسر شد!

هـفـده مـاه ربـیـع و آمـده قـرص قـمـر            شد شـشم ماه ولایت در مدینه جـلوه‌گر
حضرت باقر بود امروز در حال سرور            هم ز میلاد پـیـمـبر هم ز مـیـلاد پـسـر

اُمِّ فروه مادرش بوسه به‌رویش می‌زند            سبط خود را حضرت سجاد می‌گیرد به بر
ساکنان عرش بر دیدار او صف بسته‌اند            تا بیندازند بر روی چوماهش یک نظر
با وجود او بهـاری‌تر شـده مـاه ربـیـع            نغمه شادی رسد بر گوش از مرغ سحر
روز مـیلاد محـمـد؛ صادق آلـش رسـید            نخل علم حـیـدری را آمده نیکـو ثـمـر
نام او جعفر بود هرشیعه باشد جعفری            در احادیث فـراوان باشد از مـولا اثـر
می‌شود استاد معلومات گوناگون روز            شیعه می‌باشد همیشه برامامش مفـتخر
شهره گردد هر که شاگردی او را می‌کند            باچنین استاد هر شاگـرد گردد معـتـبر
سالها باشد که ما مدیون طب الصادقیم            از برای جـمـله بـیماران ما بوده سـپر
روز میلادش دل شیعه هوایی می‌شود            می‌زند در حسرت خاک بقیعش بال و پر
ای خوشا فصل ظهور حضرت صاحب زمان            تاکه سازد شیعه بهرش بارگه از سیم و زر

ملاک چیست؟ نبی؟ یا ولی‌ست؟ یاهردو؟            اگرچـه ما به خـدا می‌رسـیـم با هردو

رئیس مـذهـب ما و رئیـس مکـتـب ما            رسـیـده‌اند به هـم پس از ابـتـدا هر دو

پُر از صفات جمالی یکی‌یکی هریک            پُر از صفات جلالی دو تا دو تا هردو

چه قدر سـعی نـمـودند سمـتـتان باشند            به وقت سعی همین مروه و صفا هردو

دو تـا نـبـیِّ ولــی و دو تـا ولـیِّ نــبـی            به حق که ناظر وحی‌اند در حرا هردو

به غیر خویش و به جز آل خویش، محترمند            فقط به خـاطـر زهـرا بـرای ما هردو

ز نامهـای خـدا بـیـشـتر عـلی گـفـتـنـد            همیـنکـه ذکـر گـرفـتـنـد بـارهـا هردو

رسـیده‌انـد به سـرمـایـۀ رضـایت حـق            فقط به خاطـر ذکـر رضا رضا هردو

اگرچه هر دویـشان بـوده‌انـد زهـرایی            هزار شـکـر نـدیـدنـد کـوچه را هردو

وَ در ارادت ما و شما هـمین بس که؛            گریـسـتـید به صحـرای کـربـلا هردو

در گرگ ومیش صبح پُر از ظلمتی که باز            افکـنـد پـرده روی سر مـردم حـجـاز
نـور حقیقت از طرف عرش سر زد و            لرزید روی فرش تن هرچه که مجاز

شیطان دوباره رانده‌تر از قبل خویش شد            بت‌هـا به سـجـده آمـده بـا نـیت نـمـاز
آری محـمـد؛ آنکه رسولان قبل از او            محـض نـیـاز آمـده تا او رسد به نـاز
او می‌رسد که بیرق عشقی عـمیق را            بـر بـام روزگـار درآرد بـه اهــتــزاز

او می‌رسد که بـاز خـدا مـنجـلی شود
او آمـده مـنـادی عــشـق عــلـی شـود

ای آخـریـن طـلـوع نـبـی‌هـا پـیــام‌هـا            وی اولـیـن شـروع وصی‌هـا امـام‌هـا
دریـا رسـیـده‌ای به مـصاف سراب‌ها            دریـا رسـیـده‌ای به لـب تـشـنـه کام‌ها
افــتـاده پــای مـعــجــزۀ آســمــانـیـت            تـیـغ بـیـان صـاحـب عـلـم و کـلام‌هـا
باید فقط ز وصف تو و اهل بیت گفت            تا آن زمانکه هـست زبـانی به کـام‌ها
سلمان محمدی شده چون عاشق علی ست            مـولاست کـیل سنجـش تو در مـقام‌ها

نابـرده رنـج، گـنج، مـیـسر نـمی‌شود
هـر ثـروتـی محـبّت حـیـدر نمی‌شـود

آوردی از بـهـشت، به دنـیا نـسـیـم را            با خـود نـسیـم مـهـر خـدای رحـیم را
آورده‌ای بـرای هــمـه سـائـلان دهــر            پشت سر خود ایل و تـباری کـریم را
آه ای امـیـن مـکـه! تـو بـابـای امـتـی            زیر پَـرت امـان بـده مـشـتی یـتـیم را
پَر می‌کـشد به گـنـبد سبزت دلی سیاه            در حـائرت مکان بـده این یا کـریم را
برگرد در غدیر و بگو که صراط کیست            گـم مـی‌کـنـیـم گـاه ره مـســتـقــیــم را

زخـم مـرا رهـین مـداوای خویش کن
من را گدای خانۀ زهرای خویش کن

آرام از کــنــار پـیــمــبــر قــدم بــزن            شاعر! برو بقـیع و در آنجا قـلـم بزن
حالا برای حضرت صادق غزل بگو            اما کمی به شادی خود رنگ غم بزن
آن قـبـرهای خاکی غـمـبـار را بـبـین            این وضع را درون خیالت به هم بزن
بر روی هر مزار، ضریحی درست کن            بر آن ضریـح های خـیالی حـرم بزن
خود را کنار پنجـره فـولاد فرض کن            و سرنوشت عـاشـقی‌ات را رقـم بزن

قـدری ببار و گریه کن و سلسبیل شو
بر آن مـزارهـای خـیـالی دخـیـل شـو

شاعر! دوباره مست شو از فیض ساغری            به به چه ساغری چه شرابی چه کوثری
مردی که شیعیان ز عنایات مکـتـبش            معروف می‌شوند پس از این به جعفری
جان ای امام عشق! که می‌روید از لبت            گـل‌هـای تـازه بـا نـفـحـات پـیـمـبـری
صدها چون ابن حیان یا چون زُراره را            باید که پـای مکـتب عـلـمت بپـروری
یا قال باقر است و یا قال صادق است            هر عالمی که خوانده حدیثی به منبری

سرسـخـتی مرا به نـگـاهی ملـیـح کن
من را در عشق ایل و تبارت فقیه کن

حالا مـنم که با دل بی‌تـاب و عاشـقـم            سرمست بـزم عـشق تو و این دقـایـقم
مشـتاق حرف‌های تـوأم آیه‌ای بخوان            محـتاج حـرف‌های تـو و قـال صادقـم
بین حدیث‌های تو تا حرف کربلاست            من جــزو بــیــقــرارتـریـن خــلایـقـم
حرف از حسین می‌زنی و گریه می‌کنم            کـافی‌ست که نـگـاه کـنـی به سـوابـقم
باری مرا را روانه کن امشب به کربلا            در حـائـری که زائـر آنجاست خـالـقم

ما را بیا و مثل خودت روضه‌دار کن
در کـشـتی سـعـادت جـدّت سـوار کن

پخش سبک                                       (به سبك السلام ای خاتم)

صادق آل پیـمبر، نـور چشم مصطفایی            سرور و مولای عالم، تو عزیز مرتضایی

امـام صـادقـی، ز گـل‌ها برتـری            برای مـسلـمین، بحق تو رهـبری

گل زهرا مدد، گل زهرا مدد (۲ )

*********************

آمده امام صادق، چون نبی قـرآن ناطق            روز میلاد مه و مهر، هر دو با هم شد مطابق

شکوفا شد دو گل، گلستان شد جهان            شده غرق سرور، زمین و آسـمان

گل زهرا مدد، گل زهرا مدد (۲ )

*********************

قلب عاشقان مصفا، زین رسالت با ولایت            که نموده حق عنایت، یک گل دیگر به عترت

ز یمن مصطفی، هـمه جا باصـفا            امـام صـادق است، گـل بــاغ ولا

گل زهرا مدد، گل زهرا مدد (۲ )

*********************

تهنیت بر مصطفی باد، تهنیت بر مرتضی باد            فاطمه چشم تو روشن، گشته بر پا جشن میلاد

شده شوری به پا، ز الـطـاف خدا            که آمد در جهان، امـام و رهـنـما

گل زهرا مدد، گل زهرا مدد (۲ )

*********************

مظهر لطف خدایی، تو رحیم و مهربانی            مصلح عـالـم وصی، خـاتم پیـغـمـبرانی

تو یابن العسکری، امام و سروری            بـیا یابن الحسن، به عـالم دلـبری

اباصالح مـدد، اباصالح مـدد ( ۲ )

پخش سبک  

هـفده مـاه ربـیع الاوّل آمد عـاشـقـان            شد تـولّد صـادق آل محـمّـد عاشـقان

مـادرش خـندان شده            بـاب او شـادان شـده

گــل بــاغ احــمــدی            آمـدی خـوش آمــدی

********************************

نوری از سوی خـدا اندر مدینه آمده            آنکه باشد بین عـالـم، بی‌قـریـنه آمده

نـخـل دین داده ثـمـر            غنچه‌ای شد جلوه‌گر

گــل بــاغ احــمــدی            آمـدی خـوش آمــدی

********************************

امشب از لطف خدای سرمدی گل وا شده            باقـر عـلم نبی از لطف حق بابا شده

ماه دین جلوه‌گر است            ششمین روشنگر است

گــل بــاغ احــمــدی            آمـدی خـوش آمــدی

********************************

امّ فروه بوسه زد بر چهرۀ زیبای او            دل برد از باب مظلومش قد و بالای او

یثرب از او گلشن است            چشم باقر روشن است

گــل بــاغ احــمــدی            آمـدی خـوش آمــدی

********************************

نور بخش عالم هستی شده امشب عیان            جشن شور و شادمانی گشته برپا در جهان

سـر زده نـور جـلـی            صادق از نسل عـلی

گــل بــاغ احــمــدی            آمـدی خـوش آمــدی

********************************

از قدوم این پسر یثرب تماشایی شده            خانۀ بـاقـر نگـر طـور تجـلّایی شـده

در جهان غـوغا شده            غــنـچـۀ گـل وا شده

گــل بــاغ احــمــدی            آمـدی خـوش آمــدی

********************************

ما همه ریزه‌خور خوان امام صادقیم            با ولا و حبّ و مهر توست سرشار توأیم

گـرچه مـا نـا قـابـلـیم            بـر در تـو ســائـلـیـم

گــل بــاغ احــمــدی            آمـدی خـوش آمــدی

دوبـاره مطـلـع شـعـرم شـده سـلام شمـا           بـلال طـبـع لطـیـفـم شـده غــلام شـمـا

دوباره رد شده‌اى از کنار و گوشۀ شهر           دوبـاره گــم شـده‌ام بـیـن ازدحـام شـما

به هـر طرف که نـسیـم عـبایـتان بـوزد           بـلـنـد مـی‌شـوم آقـا بـه احـتــرام شـمـا

چـقدر جاذبـه دارى به روى منبـر نـور              چــقـدر بـوى خـدا مـی دهـد کـلام شـما

نـمی‌شـود به خـدا بیـنـتـان نـظـر بـدهـم           تویــى امـام عـــــلى و علــى امام شما

مـرا بـراى اویـس قــرن شـدن بـخـرید

براى نـذر حسین و حسن شـدن بخـرید

بزن به شانه سلمان بگو که یار من است             کـنار دست شمـا بـودن افـتـخـار من است

بــراى عـلـم ثــریــا به آسـمــان رفـتـن           هـمیشه پیـشـه این مـردم دیارمن است

نـبـى امـى مـکـتب نـرفـتـه‌ام هـمـه جـا            سخن ز معجزه‌هاى تو و نگارمن است

فـداى رحـمـت چـشـمـان آسـمـانی تــان           که یـک نگاه شما مایه قـرار من است

همیـشـه دادن اذن مـدیـنـه کار شماست           همیشه گریه براى مدینه کار من است

مـنــم اسـیــر نـگـاه پـیــمـبــری شــده‌ام

بـروى گـنـبد خـضـرا کـبـوتـرى شـده‌ام

تویى که اسم تو با هر زبان ستوده شده           مـیـان عـالـم هـفت آسمان ستـوده شده

جلوتر از همۀ عرش و فرش و لوح و قلم           جـلوتراز همۀ انس و جـان ستوده شده

زمان حضـرت آدم زمان حضرت نوح           خلاصه عشق تو در هر زمان ستوده شده

نـبـى خاتـم من اى رسـول رحـمت مـن           همیشه عشق تو در قلبمان ستوده شده

فـداى اسـم محـمـد که در کـتـاب زبـور           براى تک تک پیـغـمبـران ستـوده شده

به روى کاشـى فـیـروزه‌اى عـرش خدا

نوشـته اسـم تـو و اسـم حـیـدر و زهـرا

زشرم روى تو یوسف خجالتى شده است           مسیـح کوچه گداى محـبتى شـده است

مـیــان کـنـگــره‌هـاى تـمـام کـسـری هـا           به پیش پاى تو امشب قیامتى شده است

چه کـرده‌اى تو مـگر بـین نامسلـمان ها           تمام رابـطه‌هـاشان رفـاقـتى شـده است

بـدون یـاد تـو اصـلا زمـان نـمى گـذرد           برایـم این صلواتت عبادتى شـده است

ببـیـن به بـرکت قـرآن و اهل بیت شـما           میان شیعه و سنى چه وحدتى شده است

خـدا به امـت مـرحـومـه‌ات نـظـر دارد

دعــاى خـاتـم پــیـغـمــبــران اثــر دارد

فــداى روح مـسـیـحــایى رســول خــدا           صفـــــاى لیلة الاسرایى رسول خــــدا

فـداى جـامـه سـبـزش به زیر نور کـسا           فـداى چـهــره زهــرایـى رسـول خــدا

فداى خلق عظیمش به زیر بارش سنگ           فـــداى آن دل دریــایــى رسـول خـــدا

فداى عشق خدیجه که بوده در همـه دم           انـیـس و مـونـس تـنـهـایى رسول خـدا

عــروس خانه حیـدر شده بدون جـهـاز           تـمـام هـسـتـى و دارایـى رسـول خــدا

اگـرچه اجـر رسـالـت ادا نـشـد هـرگز

عـلـى ز فـاطـمـه تو جـدا نـشـد هـرگـز

امام صـادق ما شیعـیـان دعـاگر ماست           همیشه سایه علمش به روى این سرماست

فـداى آن همه ایـثـار و غـربـتـش بـشوم           که درد غربت او هم شبیه مادر ماست

همیـشه کرده براى همـه روایت عـشق           حـدیث سـیـنه او افـتـخـار منبـر ماست

خوشا به حال مُفَضَّل که درس توحیدش           ز یمـن و برکت استادى مفـسر ماست

گمان کنم که مرامت به مصطفـى رفته           گمان کنم که نگاهت شبیه حـیدر ماست

تـویى که شـیـخ الائمه مـلـقـبت کـردنـد

رئیـس مـذهـب و استاد مکـتـبت کردند